Droga polskich kobiet do politycznego równouprawnienia i udziału w wyborach parlamentarnych II Rzeczypospolitej
W „Przeglądzie Sejmowym” 4, 2025 ukazał się artykuł dr hab. Joanny Dufrat, prof. UWr, pt.: Droga polskich kobiet do politycznego równouprawnienia i udziału w wyborach parlamentarnych II Rzeczypospolitej (na tle europejskim przełomu XIX i XX w.)
W Europie u progu XX w. tylko w Finlandii i Norwegii kobiety mogły głosować w wyborach, a 20 lat później prawa polityczne przyznało im już kilkanaście krajów. Proces ten przyśpieszyły rewolucje, wojna oraz powstanie nowych państw. Ważną rolę odegrały również organizacje sufrażystowskie i udział kobiet w ruchu narodowo-niepodległościowym. Czynniki te oddziaływały też na polski ruch feministyczny, jednak w jego rozwoju można dostrzec pewną specyfikę wynikającą z lokalnych uwarunkowań politycznych związanych z brakiem własnej państwowości.
Po pierwsze, zaangażowanie Polek w działalność patriotyczno-narodową opóźniło budowę rodzimego ruchu feministycznego, ponieważ utrudniało im dostrzeżenie własnej dyskryminacji wynikającej z płci. Po drugie, uważano, że aktywność feministek osłabia narodową wspólnotę, a sam ruch feministyczny jest ponadnarodowy, a więc konkurencyjny wobec polskiej walki o niepodległość.
Rys. Tygodnik „Świat”, który opatrzono podpisem „Staruszka 80-letnia niesie swój głos…” (Stanisław Stawiczewski / domena publiczna).
